Vastgelopen

Dit was een situatie waarin ik het niet meer wist. Geen antwoorden meer had. Ik was vastgelopen en zag niet meer hoe ik verder moest. Dat ik dit moest meemaken had ik van tevoren niet kunnen denken. Mijn zoon, Jaïr was in een ernstige angststoornis terechtgekomen en niet alleen hij, maar ook wij, ons hele gezin leek vast te lopen. Ik had geen antwoorden meer. Mijn manier om met ingewikkelde problemen om te gaan had me tot dan toe steeds vooruitgeholpen. Maar nu niet.

Onze zoon Jaïr was in 2008 veertien jaar en maakte de overstap van de Montessori MAVO naar de Technische School om zijn droom in vervulling te laten gaan. Automonteur worden om later aan de slag te gaan bij de Wegenwacht. Die droom werd een nachtmerrie toen hij door allerlei omstandigheden niet meer naar school durfde. Zijn vastlopen werd mijn vastlopen omdat ik erbij stond en niet veel kon. In elk geval niet zijn angst wegnemen. Ik was machteloos en realiseerde mij dat hij aan de slag moest gaan met zijn angst en ik met de mijne. Mijn grootste angst was dat ik niet wist hoe dit verder zou gaan. Ik wist niet meer wat ik moest doen. Terwijl ik het altijd zo goed wist. Of dacht te weten. Ik had tot dan toe alle antwoorden gehad of wist die wel te vinden. Ik rationaliseerde alle moeilijke gebeurtenissen. Doordat ik op de laatste jaren van de basisschool was gepest had ik mezelf aangeleerd om van mijn emoties en gevoelens weg te blijven en ‘op te stijgen’ in mijn hoofd zoals ik dat noem. Als je mij toen een gevoelsvraag stelde had ik je een ‘hoofd antwoord’ gegeven. Ook vaak een lang antwoord omdat ik het antwoord eigenlijk niet wist en maar moeilijk bij mijn gevoel kón! Ik was boos op alles en iedereen. Op de therapeut van onze zoon, op de omstandigheden. Waarom moest mij dit overkomen? Waaraan had ik dit verdiend? Waar was God in deze situatie? Maar ik was vooral boos op mezelf. Hoe bestond het dat ik nu geen antwoorden meer had?

Ik had zo vaak een ik-heb-alles-onder-controle houding gehad. Ik red mijzelf wel. Ik kan deze situatie aan. In deze hele worsteling nam ik een belangrijk besluit: om eerlijk en kwetsbaar te delen hoe het in die tijd voor me was. Hoe machteloos ik was en dat ik het niet wist. En dat het oké was. En dat ik juist toen zo verlangde naar verbinding met anderen. Dit werd de sleutel: van in mijn hoofd zitten naar contact maken met mijn gevoelens. Waarvan ik niet wist dat die er waren. Uitreiken naar anderen omdat ik er in mijn eentje er niet uit kwam. Worstelen met mezelf en met Marjoke, mijn vrouw. En natuurlijk met Jaïr. Er voor hem zijn terwijl ik worstelde met mezelf. En ontdekken dat dit kán. En er zijn voor onze andere drie kinderen die hun eigen ontwikkeling doormaakten. Waarvan het leven niet stilstond, maar gewoon doorging. En als ik daarop terugkijk ben ik trots: we hebben ons samen er doorheen geworsteld en zijn er allemaal beter uitgekomen! En zeg ik nu dat ik deze crisis, dit machteloos zijn absoluut niet had willen missen. Ik ontdekte dat ik altijd een keuze heb, zelfs als ik machteloos vastgelopen ben. Viktor Frankl (1905-1997) was psychiater en holocaust overlevende. Hij ontdekte:

‘Je kunt een man of vrouw alles afnemen, behalve één ding: de laatste van de vrijheden van een mens, om zelf je houding te kiezen in welke situatie dan ook en je eigen weg te gaan.’

Misschien ben jij vastgelopen of dreigt dit je te gebeuren. Met alle gevolgen van dien! Reik uit naar mensen om je heen en deel in alle kwetsbaarheid je diepe worstelingen. Wie ga jij daarvoor inschakelen?

Ik ben Michiel en heb zelf ook een hele ontwikkeling doorgemaakt. Vorig jaar heb ik met een coach bij mijn roeping stilgestaan. Dit is mijn roeping: Ik ben een vader die mét anderen worstelt over échte vragen, waardoor zij heel worden en vanuit vrijheid leven. Welke ontwikkelingsvragen heb jij? Ben jij toe aan mijn échte vragen? Wil je op zoek gaan naar jouw antwoorden? Plan een intakegesprek met mij in om jouw thema of vragen nader te onderzoeken. Dat kan in deze tijd ook prima online!