Leven na de diagnose

Ik had al langer vage lichamelijke klachten zonder dat duidelijk was waar die vandaan kwamen: chronische vermoeidheid en bekken en heupklachten. Ik had toen al een manueeltherapeut, osteopaat, bekkenbodem specialist, nog een manueeltherapeut en een reumatoloog bezocht zónder resultaat. Vorig jaar rond deze tijd werden de pijnklachten zo ernstig dat ik bij een internist/hematoloog terechtkwam. Ik zei tegen hem: ‘maakt niet uit wat je met me doet, haal me door een scanner heen, ik wil weten waar die pijn vandaan komt’. Zo gezegd, zo gedaan.

En dat bracht me in een intense tijd met veel emoties. Op vrijdag 26 april stond de CT-scan gepland. Op de maandag erna bleek er in mijn bekken niets afwijkends te zitten, maar werd er wel iets anders gevonden: vergrote lymfeklieren in mijn hals en achter mijn longen. Ik hoefde geen medicus te zijn om te begrijpen dat dat niet goed klonk.
Ik heb me altijd afgevraagd hoe het zou zijn om een diagnose te horen te krijgen die de rest van mijn leven zou kunnen beïnvloeden. Nu was het zover, hier was een onheilspellende boodschap. Ik kon ‘kiezen’ uit: TBC (hoogst onwaarschijnlijk), Sarcoïdose (zeldzame longaandoening, waar ik nog nooit van gehoord had) of een lymfeklier kanker (die wilde ik in geen geval als ik het voor het zeggen had). Om hier uitsluitsel over te krijgen werd op dinsdag 7 mei een stukje weefsel uit één van de lymfeklieren uit mijn hals weggenomen voor nader onderzoek. Opeens was ik in een paar weken een frequente ziekenhuis bezoeker geworden. En die dagopname was al een enorm circus! Daarna begon het grote wachten. Negen dagen wachten op de diagnose die mijn leven nog verder zou kunnen beïnvloeden. Op 16 mei zou ik de uitslag horen. Ik had in die dagen 3 belangrijke lessen te leren:

1. Ik ben nog niet ziek vóór ik de uitslag gehoord heb.
2. Ik hoef het niet alleen te doen.
3. Ik kan leven als een vrij mens ondanks mijn omstandigheden.

1. Ik ben nog niet ziek
Ik heb besloten mijn leven gewoon door te leven zoals ik dat voor die tijd deed: ritme vasthouden, doelen stellen, doen waar ik goed in ben. En mijn gedachten stilzetten. Als ik iets geleerd heb is dat ik mijn gedachten kan sturen. Ik nam me voor: misschien krijg ik op donderdag de 16^e mei de vervelendste diagnose te horen, maar ik ga niet alvast leven naar die mogelijke diagnose. Ik besloot me te vullen met positiviteit. In mijn geval zijn dat preken geweest met hoopvolle beloften uit Gods woord. Muziek die me troostte en me dichter bij God bracht. Mijn gedachten dóór hebben en ze stilzetten. En voor de duidelijkheid: mijn gedachten stilzetten is iets anders dan ze wegdrukken of ze ontkennen. Ze mogen er zijn, maar gaan me niet ziekmaken vóór ik die diagnose gehoord heb. Wat heb ik God dichtbij ervaren! Het raakt me weer als ik terugdenk aan die tijd. Ik ben die negen dagen wonderlijk goed doorgekomen: ik heb niet gepiekerd, niet slecht geslapen en ben niet van mijn pad afgeraakt. Sterker nog: het waren negen schitterende dagen in mijn leven!

2. Ik hoef het niet alleen te doen
Ik heb de afgelopen jaren geleerd om beter voor mezelf te zorgen. Mijn grenzen aan te geven, te zeggen wat ik nodig heb. Gezonder te leven. Anderen in te schakelen als ik een praatpaal nodig had. Nu was daar zomaar weer een kans dit verder te verdiepen. En dat heb ik gedaan! Wat hebben die luisterende oren en bemoedigende woorden veel voor me betekent! Mijn oudste dochter schreef me in die tijd: ‘We (en ze heeft het over ons gezin) zijn geboren om de mensen om ons heen op te bouwen, in ze te geloven. Zoveel dat ze wereld veranderaars zullen worden.’ Deze woorden hielpen me te geloven dat er een leven was ná de diagnose, wat de uitslag ook zou zijn.

3. Ik kan leven als een vrij mens ondanks mijn omstandigheden
Het zijn niet mijn omstandigheden die mijn leven bepalen of mijn toekomst maar hoe ik over die omstandigheden denk! Er speelde in die tijd veel meer: mijn vader was volkomen onverwachts overleden terwijl ik in Amerika was, financieel liep mijn bedrijf niet goed wat me de nodige kopzorgen opleverde en ik ervoer dat het tijd werd keuzes te maken na vijf jaar ondernemen. Hoe wilde ik de komende vijf jaar gaan invullen? Wat wilde ik blijven doen en waar zou ik afscheid van gaan nemen? Ik leerde een andere voor mij belangrijke les: vrijheid om keuzes te maken wordt niet alleen mogelijk gemaakt door de omstandigheden waar je op dat moment in verkeert. Nee, mijn denken speelt daarin de grootste rol. Het is niet moeilijk om grote dromen te hebben als je veel geld op je bankrekening hebt staan. Ik ontdekte: groots dromen is niet makkelijk als je op dat moment allerlei beperkingen ziet, maar zeker mogelijk! Dat heb ik gedaan: waar ga ik mee stoppen? In welke richting wil ik mijn leven de komende 5 jaar bewegen? Ik ervoer vrijheid ondanks mijn omstandigheden.

Mijn vraag aan jou is: hoe zit het met jouw denken? Werkt het voor je of tegen je? En: wat wil je eraan gaan doen?

Hoe is het nu?
De diagnose is ‘sarcoïdose’, dat vergat ik nog te vertellen. Ik ben bijna een jaar verder en het gaat goed met me. Ik ben nog niet terug op mijn oude energieniveau, maar zeker blij met wat er wel weer is. Ik ben hersteld door rust te nemen, behandeling voor slaapapneu en een ander voedingspatroon in te voeren.

‘Authentiek zijn’ is een thema waar Michiel graag anderen in coacht. Wie ben je en waarvoor sta jij? Hoe echt wil je zijn? Durf jij je zelf te laten zien zoals je echt bent? Heb jij de moed om aan jezelf deze echte vragen te stellen? Wil je op zoek gaan naar jouw antwoorden? Plan een intakegesprek met hem in om het onderwerp nader te onderzoeken. Dat kan in deze tijd ook prima online!